-λογος

(AM -λογος)

β' συνθετικό πολλών προπαροξύτονων ονομάτων και επιθέτων όλων τών περιόδων τής Ελληνικής, στα οποία ο λόγος, με τη σημασία τής ομιλίας, επέχει θέση αντικειμένου τού α' συνθετικού, που είναι ρήμα (φιλόλογος «φιλώ τον λόγο», δωσίλογος «δίνω λόγο»). Επίσης ο λόγος, με τη σημασία τού λογισμός, τού λογική ή τού λογαριασμός, εμφανίζεται ως β' συνθετικό προπαροξύτονων επιθ. σχηματισμένων απευθείας με προθεματικά στοιχεία (παράλογος, ανάλογος, υπόλογος, άλογος, εύλογος κ.λπ.). Τέλος, ο λόγος εμφανίζεται ως β' συνθετικό προπαροξύτονων επιθ. και ονομάτων, παραγώγων από ρήματα σύνθετα με πρόθεση τού λέγω, οπότε το παράγωγο δηλώνει την ενέργεια ή την ιδιότητα ή το αποτέλεσμα τής σημασίας που δηλώνει το ρήμα (αντίλογος < αντιλέγω, διάλογος < διαλέγομαι, σύλλογος < συλλέγω)·Σύνθετα με β' συνθετικό -λογος: άλογος, ανάλογος, αναξιόλογος, αντίλογος, ανυπόλογος, αξιόλογος, βρυχύλογος, δεκάλογος, διάλογος, δίλογος, έλλογος, επίλογος, εύλογος, κατάλογος, ομόλογος, παράλογος, πολύλογος, πρόλογος, σύλλογος, υπόλογος, φιλόλογος

αρχ.

αλεξίλογος, αλλατόλογος, αμφίλογος, αμφιλόλογος, αναμφίλογος, ανομόλογος, αντέλλογος, απαράλογος, απόλογος, απρόσλογος, αφυσιόλογος, βαρύλογος, γλυκύλογος, έκλογος, επαμφίλλογος, επαπόλογος, ευδιάλογος, ευρησίλογος, ηδύλογος, κρυψίλογος, λυπησίλογος, μισόλογος, μισοφιλόλογος, νεοσύλλογος, ομοιόλογος, οξυακουσίλογος, οχλόλογος, παλίλλογος, συνομόλογος, τραχύλογος

νεοελλ.

ανεύλογος, ανοιχτόλογος, γλυκόλογος, δυσανάλογος, δωδεκάλογος, δωσίλογος, ετοιμόλογος, μονόλογος, (ο)λιγόλογος, πικρόλογος, συνυπόλογος, τιμοκατάλογος.